خسته است دلم در اين لحظه ،گرفته است دلم ،همين دل در هم شکسته
بي احساس تر از هميشه ام،غم آمده و به دلم نشسته
غم آمده و اشکم را در آورده
کسي نميداند من چه حالي دارم، کسي نميداند من چرا اينگونه پريشانم
کجاست آن آغوشي که به آن پناه ببرم ، کجاست آن دستهايي که مرا نوازش کند ، اشکهايم را از گونه هايم پاک کند ، مرا از اين حال و هواي ابري و دلگرفته رها کند ، کجاست کسي که فرياد پر از غمم را بشنود و اين سکوت غم زده را با حرفهايش بشکند ، مرا آرام کند ، قلبم را با مهر و محبتهايش آشنا کند
کسي که نميشنود حرفهاي مرا در اين لحظه ، حالا آن کسي که ميخواند حرفهايم را در اين لحظه نميبيند اشکهاي مرا ، حس نميکند درد اين دل تنهاي مرا
نميتوانم قلبم را به کسي بسپارم ، بهتر است مثل اين لحظه ،از درد خويش بنالم
قلبم را بسپارم به کسي که بشکند آن را ، يا به جاي آرامش آزار دهد اين قلب بي گناهم را
نميگردم ديگر هيچ جاي دنيا به دنبال يک قلب باوفا
نيست ، هيچ جا ، حتي اينجا ، يک دل با وفا
نيست صداقت ، نيست آن کسي که عشق را درک کند و معني آن را بداند
وقتي نيست دلي باوفا ، نيست ديگر کسي که آرام کند دل غمگينم را
خسته ام ، باز هم مثل هميشه من هستم و قلب شکسته ام
نوشته ام تا درک کني ، اي تو که مثل من ، همصدا با غمهاي مني
نوشته ام تا نگردي دنبال وفا ، وفا نيست ديگر در اين دنيا
نيست ديگر دلي که عاشق باشد ،نيست دلي ديگر که قدر عاشقي را بداند
من که تمام دنيا را گشتم و نديدم ، اينک هم با قلبي شکسته مدتهاست که با تنهايي رفيقم ، هنوز هم به حال اين دل خويش ميگريم
بي آنکه کسي ببيند اشکهايم را ،بي آنکه کسي بشنود درد دلهايم را
بي آنکه کسي درک کند احساسات پاک من را ، بي آنکه کسي بيايد و دستهايم را بگيرد و مرا آرام کند ، کجاست آن قلبي که حال مرا از اين رو به آن رو کند!
کجاست آن کسي که مرا باور کند…